Wróciłem do domu i znalazłem na progu dużą żółtą walizkę z notatką – kiedy ją otworzyłem, zbladłem

Pokój był skromny i bezosobowy, ale służył jako azyl. Zapadłam się w łóżko, zakrywając głowę książką, którą chwyciłam i pozwoliłam płynąć łzom. Mężczyzna, którego miałam poślubić, zniszczył mój świat i nie miałam pojęcia, jak pozbierać kawałki.

Następnego ranka skontaktowałam się z moimi bliskimi przyjaciółmi i krewnymi. Ich reakcje były połączeniem zaskoczenia i wściekłości. „Nie mogę uwierzyć, że ci to zrobił” – wykrzyknęła moja najlepsza przyjaciółka Lisa. „Lepiej ci bez niego”. „Pomożemy ci przez to przejść, bez względu na wszystko” – zauważył mój brat, który zwykle jest opiekuńczy. Moja rodzina otoczyła mnie, zapewniając mi wsparcie i pocieszenie.

„Jesteśmy tu dla ciebie, Jenny” – dodała moja mama. „Razem przez to przejdziemy”. „Dzięki, mamo” – powiedziałam cicho, czując ulgę. Ku mojemu zaskoczeniu Claire i ja utrzymywałyśmy kontakt. Spotkałyśmy się jeszcze kilka razy i odkryłyśmy nieoczekiwaną koleżeńską więź w naszym wspólnym nieszczęściu.