Wróciłem do domu i znalazłem na progu dużą żółtą walizkę z notatką – kiedy ją otworzyłem, zbladłem

„To nie jest to, na co wygląda”. „Naprawdę?” odparłam. „Wygląda na to, że prowadzisz podwójne życie. Ty i Claire. Te listy. Te zdjęcia. „Skłamałeś mnie”. „To po prostu się stało” – powiedział, nie patrząc mi w oczy”.

Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Claire była… była po prostu kimś, kogo poznałem w trudnym czasie”. „W trudnym czasie?” powtórzyłem niedowierzająco. „Planowaliśmy nasz ślub. Jak mogłeś to zrobić?” „Nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć” – powiedział łamiącym się głosem. „Myślałem, że dam sobie z tym radę. Myślałem, że mogę uszczęśliwić was oboje”.

„Cóż, zawiodłeś” – powiedziałem, czując mieszankę gniewu i smutku. „A teraz muszę odejść”. Nie mogłem zostać w tym domu ani minuty dłużej. Spakowałem swoje niezbędne rzeczy do żółtej walizki. Kiedy ją zapiąłem, uderzył mnie ciężar tego, co się stało.

Ta torba, która sprawiała mi tyle cierpienia, stała się teraz moim kołem ratunkowym. „Potrzebuję trochę czasu do namysłu” – powiedziałam mu stanowczym głosem. „Nie kontaktuj się ze mną”. „Jenny, proszę” – zapytał. „Możemy to rozwiązać”. „Nie, nie możemy” – odpowiedziałam stanowczo. „Okłamałaś mnie”. „Oszukałaś mnie”. Po tych słowach wyszłam za drzwi i pojechałam do najbliższego hotelu. Zameldowałam się, czując się otępiała.

zobacz więcej na następnej stronie Reklama

←PoprzedniNastępny→