Miałam poślubić mężczyznę moich marzeń, aż nieznajomy zatrzymał mnie i powiedział: „On nie jest tym, za kogo go uważasz” – Historia dnia

Pokręciłem głową. „Kłamiesz”.

Uśmiechnęła się smutno. „Jeśli mi nie wierzysz, mogę ci pokazać jego pokój”.

„Nie, widziałam już dość” – powiedziałam, przełykając ciężko. „Muszę iść”.

Wytoczyłem się z domu, z duszącą klatką piersiową i słabymi nogami. Czułem, jakby ktoś wybił ze mnie powietrze. Wsiadłem do samochodu i zamknąłem drzwi. Wtedy wszystko się wydało.

Głośno szlochałam. Moje ręce trzęsły się na kierownicy. Gardło paliło mnie od płaczu.

Wszystko, w co wierzyłam w kwestii miłości, Jonathana, nas, wszystko runęło w jednej chwili. Mężczyzna, którego myślałam, że znam, odszedł.

Kiedy wróciłem do domu, zachowywałem się jak maszyna. Przeszukałem szuflady i szafy. Wziąłem jego koszule, buty i zegarek, który nosił każdego dnia.

Zabrałam nawet kubek do kawy, który tak lubił. Wyrzuciłam wszystko. Potem zdjęłam pierścionek zaręczynowy z palca i położyłam go na wierzchu.

Tego wieczoru wiedziałem, że Jonathan wrócił. Głośne pukanie do drzwi go zdradziło — stałe, ostre, pełne gniewu lub może paniki.