Mój ojciec wysłał mnie i moje trzy siostry do babci, bo „chciał syna” – lata później w końcu tego pożałował

Mój ojciec porzucił mnie i moje siostry jak śmieci, tylko dlatego, że nie byliśmy chłopcami. Kiedy dorastałem, żałował tego na wiele nieoczekiwanych sposobów, między innymi w sądzie i u prawników.

Mam 19 lat i wciąż żywo pamiętam, kiedy po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że mój ojciec mnie nie kocha.
Jego brak uczuć do mnie i moich sióstr był ostatecznie powodem, dla którego zmusiłam go do zaakceptowania nas takimi, jakimi byliśmy. Było to możliwe tylko w sposób, który znałam.

Pamiętam, że zdałem sobie sprawę, że tata mnie nie kochał. Miałem może pięć lub sześć lat, siedziałem na kanapie w salonie, a lody spływały mi po dłoni. Pamiętam, jak patrzyłem na rodzinne zdjęcia na kominku i jak tata patrzył na mnie na zdjęciach ze szpitala.

Nie był zły ani niezadowolony, ale bez wyrazu, jakbym była błędem, którego nie może cofnąć.

Tylko dla przykładu.
Jestem najstarsza z pięciorga dzieci. Mam na imię Hannah. Potem przyszły Rachel, Lily i Ava. Cztery dziewczynki, jedna po drugiej. A tata widział w tym problem.

Tata pragnął syna i nigdy tego nie ukrywał. Zaraz po moich narodzinach, rzekomo w szpitalu, radził mamie: „Nie przywiązuj się za bardzo”. „Spróbujemy jeszcze raz”. Nigdy nie powiedział tego w naszej obecności, ale wyczuwało się to we wszystkim, czego nie powiedział. Żadnych uścisków ani „Jestem z ciebie dumny”, tylko cisza i chłodne spojrzenia.

Za każdym razem, gdy mama rodziła dziecko i okazywało się, że to dziewczynka, stawał się rozgoryczony. Zanim Ava się urodziła, nasz dom był pełen żalu.

REKLAMA
Wymyślił więc rozwiązanie: co z oczu, to z serca.
Tata zaczął nas posyłać pojedynczo z babcią Louise, bo „się nie liczyliśmy”. Byłam pierwsza, zaledwie kilka miesięcy przed pierwszymi urodzinami. Potem przyszły Rachel, Lily i Ava. Odczekał kilka miesięcy, wystarczająco długo, by zachować pozory, po czym spakował torbę i zostawił nas jak zapomniane dary w sklepie z używanymi rzeczami.

Dla przypomnienia,
Babcia nigdy się z nim nie kłóciła. Kochała nas, ale bała się wywołać zamieszanie. „Nie chciałam ryzykować, że zerwie z nami wszelki kontakt” – wyjaśniła kiedyś, ściskając jeden ze starych koców Avy. „Myślałam, że może kiedyś się opamięta”.

Mama też go nie zabiła. Patrząc wstecz, nie sądzę, żeby miała w sobie ducha walki. Wyszła za mąż młodo, rzuciła studia, żeby wyjść za mąż, a kiedy tata jej powiedział, co ma robić, zrobiła to, bez zadawania pytań.

Myślę, że ona też miała do nas trochę żalu. Nie dlatego, że byłyśmy dziewczynkami, ale dlatego, że pojawiałyśmy się w jej życiu, kiedy nie była jeszcze gotowa na macierzyństwo.

Nie wyglądało na to, że nas nienawidziła. Po prostu wyglądało na to, że nas nie chciała.

Dorastaliśmy w cichym, małym domku babci Louise, gdzie piekła ciasteczka, gdy byliśmy chorzy, i namawiała nas do pójścia do łóżka bajkami na dobranoc. Nigdy nie podnosiła głosu, a jedynymi zdjęciami nas jako niemowląt były te, które sama robiła.

A kiedy mieliśmy urodziny, zawsze piekła cztery małe ciastka, po jednym dla każdego z nas.

Niewiele się od mamy i taty odzywaliśmy.
Co jakiś czas pojawiała się kartka urodzinowa z napisem „Kochamy, mama i tata”, bez żadnego tekstu. Spałam z nią pod poduszką, jakby wiadomość została przypadkowo wymazana.

Pewnego wieczoru, kiedy miałam dziewięć lat, zadzwonił telefon babci, gdy była w kuchni. Pamiętam, że napięły jej się ramiona. Podała mi kubek gorącej czekolady i kazała zaprosić siostry do salonu, ale nie posłuchałam.

Wyszedłem z kuchni i przycisnąłem ucho do ściany.

Tylko dla przypomnienia.
„To chłopiec!” Głos matki brzmiał niepewnie i podekscytowany z głośnika. „Nazwaliśmy go Benjamin”.

Tata roześmiał się naprawdę szczerze.

Tydzień później wpadli po raz pierwszy od lat. Nie żeby nas zobaczyć, ale żeby pokazać Benjaminowi.

Był ich cudem, ich złotym dzieckiem. Benjamin nosił markowe ubranka dla niemowląt i trzymał srebrną grzechotkę z wygrawerowanym imieniem. Nigdy nie zapomnę, jak tata promieniał, gdy go trzymał; to był ojciec, którego nigdy nie znaliśmy.

Potem znowu zniknęli, zostawiając Benjamina, by rozwijał się jak król. Nie otrzymywaliśmy żadnych aktualizacji i nawet nie zostaliśmy zaproszeni na jego urodziny. To było tak, jakbyśmy nie istnieli.

Myślałam, że to już koniec, że zostaliśmy definitywnie porzuceni.

A potem, niemal znikąd, wszystko się zmieniło.
Kiedy miałam 17 lat, prawnik przyszedł do domu babci z pytaniami o jej byłego męża, mojego dziadka, z którym nie utrzymywałam kontaktu, Henry’ego. Moje siostry i ja nie mogłyśmy go zrozumieć. Odszedł od babci dekady temu, jeszcze przed moimi narodzinami. Mówiono, że stracił kontrolę nad życiem rodzinnym i odszedł.

Babcia mówiła, że nie jest złym człowiekiem, tylko zagubionym.

Najwyraźniej w kolejnych latach udało mu się coś ułożyć w życiu. Prowadził firmę budowlaną, kupował ziemię, akcje i aktywa – cały amerykański sen. A teraz? Umierał.