6 rzeczy, które zmieniają się, gdy tracisz rodziców

6 rzeczy, które zmieniają się, gdy tracisz rodziców
Czy naprawdę możemy przygotować się na życie bez tych, którzy dali nam życie? Nawet jako osoba dorosła, nawet jako niezależne jednostki, strata rodzica zmienia wszystko.

Jest przed i po. Jeśli przechodzisz przez tę próbę, wiedz, że nie jesteś sam i że istnieją sposoby, aby przekształcić ten ból w dyskretną siłę, nowo odkrytą łagodność.
Nowa, ale wspólna samotność

Strata rodzica tworzy ciszę pełną znaczenia. Tę pustkę w codziennym życiu, w sercu, w naszym poczuciu kierunku. Nawet przy odpowiednim wsparciu możemy czuć się strasznie samotni. To uczucie jest naturalne. Świadczy o znaczeniu tej wyjątkowej więzi. Jednak stopniowo ta cisza ustępuje miejsca wspomnieniom, uśmiechom, a czasem subtelnym znakom, które sprawiają, że czujemy, że nasi rodzice nadal istnieją w inny sposób, poprzez nas.

Kiedy nasze poczucie kierunku słabnie, jak możemy się skupić na nowo? Mama lub tata byli prawdopodobnie najlepszymi doradcami na świecie. Ich słowa, ich zachęta, ich drobne gesty pocieszenia… ich nieobecność może sprawić, że poczujemy się zagubieni, jak kompas bez północy. To w takich momentach powracanie do wspomnień staje się niezbędne. Zamknij oczy, pomyśl o zdaniu, które często wypowiadali, o znanym nawyku… Te ślady tworzą wewnętrzny kompas, zawsze dostępny.

Niski poziom energii: sygnał, którego należy słuchać, a nie strach

Utrata rodzica przynosi również głębokie zmęczenie, chęć zwolnienia tempa. I to jest całkowicie normalne. Ciało i serce potrzebują przerwy. Nie czuj się winny, że chcesz zostać w łóżku lub odmawiasz wyjścia. Dbaj o siebie we własnym tempie, bez presji. Pamiętaj: rodzice nauczyli cię, jak żyć, a życie czasami oznacza również danie sobie przerwy.

Nigdy nie idziemy dalej i to jest całkowicie w porządku.
Często mówi się, że nigdy nie „przechodzimy do porządku dziennego” po stracie rodzica. To prawda, w tym sensie, że strata pozostaje. Ale nie jest nieunikniona.

To znak miłości, znak, który staje się siłą napędową. Najpiękniejszy hołd? Kontynuować tworzenie, śmiać się, kochać… z ich łagodnymi głosami w tle, jak słodka piosenka, którą przechowujemy w sobie.

Inni… i ten ból w sercu

Zabranie przyjaciółki na spacer z mamą, usłyszenie, jak ktoś narzeka, bo „jej rodzice dzwonią do niej zbyt często”… i odczucie lekkiego bólu. To się zdarza. Czasami nawet subtelny gniew.

Ale ta chwila może stać się okazją do delikatnego dzielenia się: dawania bliskim znać, jak bardzo prosty telefon może stać się niezapomnianym wspomnieniem. To sposób na delikatne przekazanie tego, czego się nauczyliśmy.

A co, jeśli obwiniasz siebie? Kto nie przełożył wizyty, nie zapomniał o urodzinach lub nie zostawił bez odpowiedzi „kocham cię”? Po stracie te małe rzeczy wracają jak fale.

Ale twoi rodzice nie liczyli nieobecności. Na pewno pamiętają wybuchy śmiechu, wspólne posiłki, chwile prawdziwej miłości. Traktuj siebie z tą samą życzliwością. I kontynuuj tworzenie pięknych wspomnień, dla siebie i dla nich.

Smutek nie ma zegara.

Niektórzy ludzie wracają do zdrowia w ciągu kilku tygodni, inni potrzebują lat. Nie ma reguł. Jeśli czujesz, że profesjonalne wsparcie może ci pomóc, to jest to cenny proces leczenia. Jest wiele osób przeszkolonych, aby wspierać cię z delikatnością i słuchaniem.

Uczyń swoje życie codziennym hołdem dla tych, którzy kochali cię pierwsi.